Мой горад

I
Там, на пачатку...

На зялёным узгор’i Прыбужжа, 
ля пушчанскiх зялёных застаў, 
Берасцея, высокi i дужы,
у зямлю першы камень паклаў.
– Каб злы дух абмiнаў гэта месца,
каб не ведаў дарогi сюды!..
I тры ночы, тры днi пад Бярэсцем 
медавухаю пахлi брады.
А пасля гаманiлi сякеры
над вянцамi смалiстай сасны. 
...Барада ў Берасцеi — як верас, 
як дубы – ў Берасцеi сыны.
У бацьку ўсе: iм над сiлу любое – 
будаваць, сталь каваць, паляваць 
i пад княжай пазыунай трубою 
каранастых тарпанаў сядлаць.
Толькi б хлопцы жылi у хаўрусе, 
па-братэрску, як трэба, жылi...
....................................................

На мяжы той Русi, што калiсьцi 
Руссю Белаю нараклi,
горад рос; у вяках ветравейных 
гнаў у грунт i ўшыркi каранi
i нёс мужна iмя Берасцеi
нат у самыя трудныя днi.

II
Бугам легенды плывуць

Мiж скруткаў калючага дроту
на бугскiх сiвых берагах
нарос дзiрваном i асотам
чужынцаў няпрошаных прах,
хто у далечы дальняй ад дому 
бясслаўна паклаў галаву...

Над Бугам пазвоньваюць бомы –
то Бугам легенды плывуць.
А месяц загляне ў скляпеннi,
а вецер дыхне на муры – 
прачнуцца жывыя каменнi,
трывогi зямной званары.

I звонам напоўнiцца поўнач – 
грымяць казематы, гудуць.
Байцы ў гiмнасцёрках зялёных
пад чырвань штандара ўстаюць.
У водблiсках грозных пажараў
iдуць цытадэллю яны.

Наперадзе iх –
                          камiсары
i дымныя вёрсты вайны. 
Наперадзе – годы нягодаў
i дантава пекла кругi..

Няспешна i строга па водах 
легенды плывуць, бы стругi, – 
туды, у зялёныя плаўнi,
у тыя вякi, дзе ўгары
i сонца гарыць, нiбы праўда,
i праўда, як сонца, гарыць.

III
У квеценi новай вясны

О горад мой, святлом вясны зашклёны! 
Твае гады, сабраўшыся ў вякi,
над галавой маёй лятуць сягоння,
як жураўлёў высокiх касякi.
І растаюць у марыўных туманах,
над пушчай векавой дрыгавiчоў...

Блукаю белым маем я з каштанам,
руку паклаўшы на яго плячо.
I лiпы запрашаюць нас у шаты
на чай лiцовы, зеляно-вiно,
i мiла усмiхаюцца дзяўчаты,
што выбеглi з заводскай прахадной.
– О мiлыя гарэзы! Добры вечар!
Што новага?.. Я рад, я вельмi рад... – 
Каштан дзяўчатам дорыць сваю квецень 
i з iх чародкай крочыць ў iнтэрнат.
Там будзе весела, па-маладому весне, 
там да вiдна нiхто не ляжа спаць...

...Каб мог ты, Берасцея, уваскрэснуць, 
каб мог з зямлi былiннае устаць,
хаця б здалёку песнi iх паслухаць, 
зiрнуць на горад, на агнёў разлiў, – 
адным бы, духам гарнец медавухi 
перакулiў бы i яшчэ налiў.
I вы, героi, ўстаньце ў сiнiм дыме! 
Сустрэчы з вамi кожны будзе рад.
Мы бачым вас ўсё тымi, ўсё жывымi, 
Жывымi, як дзесяткi год назад.
О, як нам нестае, як неханае
вас за вясельна-хрэсьбiнным сталом!
I мы магiлы вашыя шукаем,
iмёны вашы вулiцам даём
i дзецям нашым, радасным i шумным. 
Гляджу на iх, задумлiва куру
i пра сябе, у летуценнай думе, 
забыўшыся, я цiха гавару:
– Расцiце, мiлыя! А ты, мой горад,
у вёснах незасмучаных квітней.
Ты мой. Твае агнi i зоры,
i радасцi твае, i нават горыч,
твой постун, горды дух – яны ўва мне.