Берасцейцам

Днее...

І над бязлюдным асфальтам,

нібы над ракою туман.

Там, за стралою праспекта,

у злкім тумане -

                                здані.

Там, у разломе стагоддзяў,

карэняцца вулкі.

Кладзецца каменне ў падмуркі -

на ўзмежжы

                 ўздымаецца Вежа.

І майстар Алекса

сцілом выразае абрысы

зубчатых байніцаў.

Над Бугам

               крыляцца стругі -

то Вітаўт у пушчу, на ловы,

кіруе дружыну выгульваць:

наперадзе Грунвальд.

Ды сонца праненьчык

у брацкую школку загляне - 

там роднаму слову

дзяцей берасцейскіх

яшчэ навучае Зізаній.

Сплывае туман - і

вызвоньвае,

як цуглямі рыцар,

сталёвую песню тралейбус.

... Мой горад,

мае землякі, не забудзьце:

пачатак шырокіх

праспектаў - 

з тых колішніх вулак,

што лініямі жыцця

праразаюць далоні зямлі.