Page 10 - Вайна і памяць

Малая радзіма – Чарнаўчыцы

я прячу раненых советских солдат. Лечу, как могу. Как и вас
лечил. Но теперь мне трудно всех их хорошо кормить. Знаю, у
каждого из вас семья, дети, но прошу вас: помогите кто чем
может”.
І аднавяскоўцы адклікнуліся, дапамагалі, як маглі.
Наступнай раніцай выйшаў Сарачынскі на ганак хаты і ўбачыў
некалькі буханак хлеба, кавалкі сала, бульбу і іншыя прадукты
харчавання. І так было часта.
На дапамогу прыйшлі аднавяскоўцы Крысціна Налівайка,
Настасся Катовіч, Марыя Рыбчэўская і іншыя. Еўдакія Макарава і
Антаніна Барсук гатавалі ежу.
Фашысты даведаліся пра “шпіталь”. Аднойчы яны
ўварваліся ў двор Сарачынскіх. У хляве знайшлі параненых.
Адзін з іх сарваў павязку з Пятра Арлова. З раны хлынула кроў.
Пераканаўшыся, што ў хляве знаходзяцца цяжкапараненыя,
пайшлі, нікога не забраўшы. Праз некаторы час ачунялыя праз
лінію фронту дабраліся да сваіх. Але трагічны лёс напаткаў брата
І. Сарачынскага Фёдара. Нечакана з’явіліся гітлераўцы і ў хляве
знайшлі аднаго брата, якога тут жа застрэлілі.
У час вызвалення Брэста ад нямецка-фашысцкіх
захопнікаў звярнулася да Іосіфа Сарачынскага група разведчыкаў
61-й арміі генерала Бялова з просьбай дапамагчы аднаму з цяжка
параненых салдат. Рызыкуючы жыццём (непадалёк была
размешчана нямецкая воінская часць), Сарачынскі зрабіў усё,
што змог, а затым патаемнымі сцежкамі правёў байцоў да лініі
фронту.
Пасля вайны да І. І. Сарачынскага прыязджалі
выратаваныя ім Пётр Георгіевіч Арлоў з Маскоўскай вобласці,
Сяргей Сцяпанавіч Шаўчэнка з Днепрапятроўшчыны.
Атрымліваў І. І. Сарачынскі шмат лістоў ад сваіх былых
пацыентаў, асабліва павялічылася іх колькасць пасля таго, як па
Усесаюзным радыё прагучаў радыёнарыс “Старый фельдшер”.
Вось радкі з ліста былога старшыні пятай пагранзаставы Васіля
Сарокіна, які працаваў пасля вайны машыністам

10